Het voelde alsof ik langzaam werd meegetrokken in een diepe modderpoel van nutteloosheid en ellende. Van niet meer weten wat ik leuk vond tot het liefst weer terug in bed kruipen en er de eerste weken niet uit willen komen. Ik kwam tot niets. Als ik de kinderen naar school had gebracht, verdween ik in de bank om daar pas aan het einde van de dag weer uit te krabbelen. Doelloos. Radeloos, Moedeloos.
Dat is hoe ik me de laatste weken voelde.
Het knaagde al een poosje aan me. Afgelopen januari startte ik met een nieuwe baan. Vol energie. Ik had er veel zin in en vertrouwen dat het goed zou komen. Dat dit het was. Dat ik hier voldoening uit zou halen. En de eerste maanden was dat ook zo. Alles was nieuw, ik mocht een opleiding doen en leerde veel. En het leverde een fijn inkomen op, wat toch ook één van de grootste beweegredenen was om weer in loondienst te gaan werken na twee jaar als zelfstandig ondernemer.
Relativeren
Lange tijd probeerde ik het weg te relativeren en te onderdrukken en liet ik al mijn overtuigingen erop los:
- je hebt het zo toch goed voor elkaar
- je hebt een goed inkomen
- je kunt dit gewoon (door collega’s bevestigd)
- ga nu toch eens ‘gewoon’ aan het werk, net als anderen
- wat vinden anderen ervan als dit het ‘weer’ niet voor je is?
En door het allemaal weg te relativeren en ‘gewoon’ maar door te gaan, werden mijn klachten erger. Meer hoofdpijn, meer nekpijn, meer rugpijn, oorsuizen. Tot tintelingen in mijn hand en een benauwd gevoel aan toe. Ik kon niet meer. Mijn hoofdpijn bleef in de weekenden en in de vakantie en ik werd prikkelbaar. Totdat ik, een paar weken na de zomervakantie, echt niet meer verder kon. Ik meldde me ziek en ging naar de huisarts.
Stress
Bij de huisarts somde ik de klachten op die ik had en zei dat ik me er zorgen om maakte. De huisarts keek me na, maar kwam al snel tot de conclusie dat het echt ging om stressklachten. Zeker nadat ze aan mijn schouders en nek had gevoeld. Het was een bevestiging van wat ik eigenlijk wel vermoedde, maar toch raakt het me. Ergens zag ik dit toch niet helemaal aankomen. Ben ik dan niet geschikt om te werken? Ik voelde me slecht over mezelf.
Ik kreeg van de huisarts het advies om echt even de tijd te nemen, tot rust te komen en vooral leuke dingen te doen.
Modderpoel
En dat is eigenlijk waar mijn modderpoel begon. Waar ik dacht dat de rust me goed zou doen, werden mijn klachten in de eerste drie weken eigenlijk alleen maar erger. Meer hoofdpijn, meer oorsuizen, onrust en niet weten wat te doen. Dingen doen die je leuk vindt? Wat dan in vredesnaam? Ik wist het echt niet meer. Wat vind ik dan leuk? En de belangrijkste vraag: wie ben ik eigenlijk? Als ik niet weet wat ik leuk vind, wat voor werk bij me past, wat ik wil met mijn leven… Wie ben ik dan eigenlijk? Wat blijft er dan nog over?
Het klinkt misschien allemaal wat dramatisch, maar ik voelde me echt ontzettend moedeloos en zag maar weinig licht aan het eind van deze tunnel.
TalentScan
Maar… Ik voelde al snel dat mijn moedeloosheid echt met werk te maken had. Met zingeving, met voldoening. Oke, ik wist op dit moment ook in mijn vrije tijd niet wat ik wilde én had amper energie om de dag door te komen, maar de basis daarvoor lag in werk. In geen voldoening voelen en niet alles uit mezelf kunnen halen.
Scrollend door facebook of instagram, ik weet het eigenlijk niet meer precies, kwam ik Renee Boelaars tegen. Zij gaf een masterclass met de titel ‘4 bewezen stappen om je droombaan te ontdekken’. En zoals dat wel vaker gaat bij mij, voelde ik dat ik daarbij aanwezig wilde zijn.
Zo gezegd, zo gedaan. In de masterclass vertelde Renee over de TalentScan die zij doet, als onderdeel van haar programma. Met deze tool kun je ontdekken welke zichtbare en onzichtbare talenten jij in je mars hebt. Dit wilde ik weten! Hier was ik overduidelijk naar op zoek! Kort daarna had ik een telefonische kennismaking met Renee en meldde me aan voor deze scan.
Nog een ontdekking
Er ging een aantal weken overheen en ook in die weken worstelde ik met mezelf. Eigenlijk vestigde ik al mijn hoop op deze scan. Dit zou me vast handvatten geven om verder te kunnen. Om mezelf beter te begrijpen. Maar, ik bleef natuurlijk ook doelloos scrollen op social media. En daar kwam ik weer iets tegen dat mijn aandacht trok: Human Design. Dit was ik al eens eerder tegengekomen, maar toen deed het me niet zoveel. Maar nu had ik het idee er iets mee te moeten. En zoals ik wel vaker heb bij iets waar ik me toe aangetrokken voel: ik dook er vol in en stortte me op alles kennis die erover te vinden is.
Weer vertrouwen in mezelf
Dat was het moment waarop de eerste kwartjes vielen. En toen ik een paar weken later bij Renee aan tafel zat, leek het allemaal helemaal op z’n plek te vallen. Ik werd bevestigd in de kwaliteiten die ik al van mezelf ken, maar er werd ook een deur geopend naar mogelijkheden die ik stiekem wel voelde, maar tot op heden niet durfde te zien.
Nu durf ik te zeggen dat ik weer vertrouwen voel. In mezelf en wat ik kan. Ik zie waar mijn mogelijkheden en uitdagingen liggen en wil er graag mee aan de slag. Ik ben er niet, maar voel weer meer richting, helderheid. Ik zal in een volgende blog vertellen wat human design is en hoe dit dingen helder maakte en zal ook vertellen wat de TalentScan heeft gedaan voor mij.
Wauw wat je hier schrijft is zo herkenbaar. Ik maak op dit moment precies hetzelfde mee. Ben op zoek naar wat ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Maar ik kom er (nog) niet uit.